Hoe maak je een film waarvan de hoofdrolspeler is overleden en hoe ga je om met het verlies van zo iemand? Een vraag waarop Wakanda Forever deels succesvol antwoord op weet te geven. De film krijgt het daarnaast voor elkaar om de kijker eens na te laten denken over de manier waarop we met verlies omgaan.
Verlies doet pijnWant verlies en de pijn die dat kan veroorzaken staan centraal in Wakanda Forever. In eerste instantie werkt dat ontzettend goed. Vooral de acteerprestaties van Letitia Wright (Shuri) zijn enorm indrukwekkend en komen soms wel heel erg dichtbij. Het is duidelijk dat de volledige cast en crew nog altijd de afwezigheid van Chadwick Boseman voelt en dat terug heeft willen brengen in de film. Hierdoor zijn de emotionele momenten rondom deze gebeurtenis de hoogtepunten van de film, maar laat het verder wat steken liggen.
Het is aan de andere kant namelijk duidelijk dat Marvel ook graag wil dat het MCU verder wordt gebracht. Er moeten nieuwe personages worden geïntroduceerd en het overkoepelende Marvel-verhaal kan blijkbaar niet één film stilliggen. Dat zorgt ervoor dat we kennis maken met een ietwat klunzige Iron Heart, die eigenlijk te snel uitgroeit tot een nieuwe vriendin van Shuri. Bij Wakanda Forever lag er duidelijk een script wat zo goed als af was voordat Boseman kwam te overlijden. Ik durf zelfs te zeggen dat wanneer Iron Heart niet in de film had gezeten, je dat als kijker niet zou missen.
De schrijvers van Wakanda Forever hebben duidelijk met een bot mes in het script moeten snijden en dat doet simpelweg af aan een film die verder boven het gemiddelde MCU-geweld weet uit te stijgen. Wakanda Forever wil meer zijn dan 'een avonturenfilm van de volgende superheld', waardoor je deze (hele lange) film