The Menu is niet zomaar een film over een chef en lekker eten. De film laat Ralph Fiennes en Anna Taylor-Joy op ongelofelijke wijze uitblinken door een prachtige cinematografische stijl van Succession-regisseur Mark Mylod. The Menu is een thriller met elementen van comedy, maar toont tegelijkertijd de schoonheid van eten in high-end restaurants.
Dit is een spoilervrije review van The Menu
Het draait om de ervaringIedereen die wel eens aan fine dining doet, weet dat je heel veel geld neertelt voor een ervaring. Vaak krijg je meerdere kleine hapjes verdeeld over eindeloos veel gangen. Het is een compleet andere ervaring dan wanneer je een broodplank en een bittergarnituur op het terras bestelt, om vervolgens nog een carpaccio, biefstuk en crème brûlée naar binnen te schuiven. Vaak begin je al vroeg om vervolgens uren lang te tafelen met een bijpassend wijnarrangement.
In het The Hawthorne uit The Menu gaan de gasten voor een soortgelijke ervaring, maar dan gaat het allemaal nog net een stapje verder. Uit alles blijkt dat je heel speciaal moet zijn en heel veel geld moet neerleggen om hier binnen te komen. Een stoeltje voor een avond kost de gasten $1250, terwijl ze maanden van tevoren contact moeten opnemen om überhaupt aanspraak te maken om hier te mogen eten.
De film steekt op deze wijze heerlijk de draak met het alsmaar aanpassen van dingen tot een ervaring. Dat is op zich niet iets negatiefs, maar soms wordt hier nog wel eens in doorgeslagen. Zo ook in The Menu. De gasten moeten met een boot naar een onbewoond eiland, waar het luxueuze restaurant gelegen is. Vervolgens worden de nieuwe gasten (er zijn ook terugkerende gasten) rondgeleid door gastvrouw Elsa (Hong Chau), voordat ze uiteindelijk na een wandeling bij het