Warhammer Age of Sigmar: Realms of Ruin - Review

ru.ign.com:

Na al die jaren is de kijk op de wereld van Age of Sigmar aanzienlijk verbeterd en heeft het nu dan ook eindelijk een echt grote game gekregen. Tegelijkertijd is de oude fantasiewereld van Games Workshop populairder dan ooit, mede door de Total War-games, maar of Realms of Ruin dat ook voor Age of Sigmar voor elkaar krijgt, lijkt me eerlijk gezegd stug. Realms of Ruin heeft namelijk een aantal grote problemen die ik moeilijk kan ontkennen.

Eenvoudig en toegankelijk

Frontier Developments heeft met deze game geprobeerd een enigszins eenvoudige RTS op te zetten. Een beetje, of eigenlijk heel erg, in de vorm van Dawn of War 2 en Company of Heroes. Spelers hebben een klein en relatief beperkt leger, slechts één basis, en moeten controle over de map krijgen door bepaalde punten te veroveren, waardoor de tegenstander langzaam verliest en je steeds meer grondstoffen kunt verkrijgen.

Niet heel baanbrekend dus, maar een formule die eerder wel heel succesvol was. Toch maakt Frontier wel een aantal andere keuzes, al zijn die naar mijn mening niet altijd juist. Zo hebben ze het genre een stuk eenvoudiger proberen te maken. Units worden bijvoorbeeld in groepjes bestuurd, zo bestuur je met één klik op de knop soms tien hobgoblins tegelijk. Ook de combat is heel eenvoudig; wanneer twee units met elkaar het gevecht aangaan, ben je eigenlijk de controle kwijt. Ze vechten in principe door tot één van de twee dood is, wat veel van het micromanagement, dat eigenlijk best gebruikelijk is in dit genre, weghaalt. Om dit gebrek aan micromanagement te compenseren hebben units in Realms of Ruin allerlei speciale vaardigheden die je op elk moment, tegen een prijs van grondstoffen, kunt gebruiken.

Deze vaardigheden geven enige vorm van complexiteit