Een wondere wereld vol met bijzondere personages, bizarre gedachtegangen en een fabriek waar fantastische chocola van de banden rolt. Dat zijn mijn eerste gedachten wanneer ik de naam Willy Wonka hoor. In de prequel Wonka komt dit alles terug en zingt — ja, zingt — Timothée Chalamet zich van onbekende chocolatier tot aan de bekende Willy Wonka die je kent uit Charlie and the Chocolate Factory.
Er zijn een aantal dingen die in de eerste minuten van Wonka opvallen. Als eerste het eerder genoemde zingen. Ik werd verrast door muzikale klanken van Chalamet en andere castleden die in zangvorm het verhaal introduceren. Uit de trailers had ik niet direct gehaald dat het hier gaat om een halve musical. Aangezien de originele film ook een soort musical was, zou het mij minder moeten verbazen dan het deed. Het zorgde er wel voor dat ik de eerste tien minuten even moest verwerken wat er nou eigenlijk gebeurde. Als tweede is Wonka een waar lust voor het oog. De suikerspinnen en zuurstokken knallen bijna letterlijk uit het scherm.
Na de eerste tien minuten landde alles en vlogen de twee uur voorbij. Als een achtbaanrit neemt Wonka je mee door het origin verhaal van het titulaire personage. De ene scène nog zoeter dan de andere en waardoor je echt van Wonka en de andere personages gaat houden. Chalamet weet zijn eigen unieke draai te geven aan het personage waardoor je op geen enkel moment denkt aan de andere acteurs die dezelfde rol hebben vertolkt. Naast Wonka heeft wees Noodle een belangrijke rol in de film. Zij wordt gespeeld door Calah Lane die duidelijk tijdens de opnamen wat ouder is geworden en dat valt soms op. Los daarvan speelt ze erg goed en ga je steeds meer geloven in de relatie die de twee